Samen eten was echt niet gezellig met Julia. Altijd was er onrust en stress. Julia zat continu te wiebelen en schuiven, stond vaak op en raakte van het minste of geringste van slag, wat leidde tot grote woede-uitbarstingen. Rust aan tafel creëren en van etenstijd een positief samenzijn maken, was ons doel. Dat hebben we in stappen bereikt.
Stap 1 was: 10 minuten aan tafel blijven zitten, is de regel. Daarover heb je kunnen lezen in mijn vorige blog.
Dit keer vertel ik hoe we ons doel bereikten door nog meer duidelijkheid te creëren:
Stap 2: iedereen heeft zijn eigen plek.
Stap 3: wat doe je als er iets misgaat tijdens het eten?
Stap 4: hoe kun je de 10 minuten prettig doorkomen?
Julia’s plek aan tafel is heel bepalend voor de rust. Met de Geef me de 5-begeleider bespraken we wat de beste setting was. Het was geen goed idee om haar tegenover een van haar zusjes te zetten. Hoe ze kauwen, de manier waarop ze hun mes vasthouden, alles kan voor Julia een ding zijn. Daarom zochten we het beste alternatief.
Onze oplossing is dat er niemand tegenover Julia zit, zodat ze zo min mogelijk last heeft van wat ze hoort en ziet. Bovendien zit ik naast haar, als buffer tussen Julia en haar zusjes. Dat werkt het allerbest. Julia weet dat de regel van de vaste plaatsen geldt voor alle maaltijden. Ook dat geeft duidelijkheid en rust.
Tafelindeling avond
Stap 3 was: op een rijtje zetten wat allemaal kan misgaan tijdens het eten. Wat doe je bijvoorbeeld als je per ongeluk je drinken omgooit? Julia deed niks, behalve heel hard gillen omdat ze geen drinken meer had.
Ik heb geleerd om diverse Auti-communicatietechnieken in te zetten om de rust te behouden.
Niet alleen heb ik alle stappen uitgetekend op de 5, ik heb Julia ook leren relativeren én haar verteld wat ze wél kan doen.
‘Als je iets morst, zeg je rustig: “Kan gebeuren.” En daarna ga je het opruimen.’
‘Opruimen? Echt niet!’ was Julia’s eerste reactie.
‘Echt wel,’ zei ik. ‘Hoe doe je dat? Je pakt een doekje. Wanneer pak je een doekje? Als ik dat zeg, want daar begonnen we mee.’ Vervolgens gaf ik haar het vertrouwen dat zij dat kon.
Nu hoef ik haar niet meer te helpen. Julia kent de regel: wie iets omgooit, ruimt het zelf op.
Morsen
Tegenwoordig stem ik automatisch mijn communicatie op deze manier op Julia af als er iets onverwachts gebeurt. Ik vertel Julia rustig dat ze niet hoeft te schreeuwen, relativeer direct en vertel haar wat ze wel kan doen.
De volgende stap was: manieren zoeken hoe we de tien minuten die Julia aan tafel moet zitten zo prettig mogelijk kunnen maken voor iedereen. Daarbij hebben we Julia onder andere geleerd hoe je een gesprek voert. Julia praat veel, maar vertelt weinig over haar dag. Zelf leerden we concrete vragen te stellen, zoals: ‘Is er nog iets grappigs gebeurd vandaag?’ En met zijn allen hebben we geoefend met elkaar complimentjes geven. Ook grapjes maken en een spelletje doen, hebben we bewust ingevoerd. Ons doel was om de etenstijd positief te benaderen en met elkaar als gezin samen te zijn. Daarnaast hebben we ook duidelijk gemaakt wat bij eten hoort, zoals gerammel met bestek of eetgeluiden. Ook dat is een manier van relativeren. Als je weet wat ergens bij hoort, is het beter te verdragen.
Avondeten op de 5
In mijn volgende blog lees je meer over de hoe het nu gaat. Het lukt namelijk lang niet altijd, maar ook daarvoor hebben we een Geef me de 5-oplossing.
Wil je meer weten over Auti-communicatie en hoe je dat handig inzet? Lees dan het boek Auti-communicatie.
Ilse Oolthuis (46) is moeder van drie dochters: Julia (10), Caroline (8) en Elise (6). Julia heeft sinds haar vierde de diagnose autisme. Het leven met Julia zorgt voor een hoop uitdagingen, zowel voor Julia zelf als voor de rest van het gezin. In deze blogserie vertelt moeder Ilse openhartig waar ze allemaal tegenaan lopen en hoe ze Geef me de 5 toepast. |
