Actueel

‘Ja en nee. Mensen die verstand hebben van autisme die zien het vaak wel aan mijn lichaamstaal. Mensen die er geen verstand van hebben, merken het niet zo snel op. Dat is lastig op de momenten dat ik spanning voel, dan gaat mijn lichaam bijvoorbeeld trillen en voelt het stijf aan. Het is ook lastig als ik een punthoofd heb en ergens snel aan wil ontkomen.’

‘Nee eigenlijk niet. Ik doe me niet anders voor dan ik ben, maar mensen hebben met autisme voornamelijk het beeld van een klassieke autist in hun hoofd. Aan dat beeld voldoe ik niet, dus verwachten mensen het bij niet. Mensen zien niet dat ik, als ik het plaatje niet compleet heb, niet direct tot actie kan komen. Ik moet zien waar ik naartoe werk, anders wordt het voor mij te lastig en kom ik niet tot actie.’

‘Ja, mensen zien regelmatig dat ik bepaalde “streepjes” heb. Maar als ze het niet weten koppelen ze dat niet aan autisme. Mijn zwakke punten? Dat ik mezelf graag hoor praten. Ik heb een sterke drang om mezelf te bewijzen, te laten zien wat ik allemaal weet. Terwijl ik meer zou kunnen luisteren naar andere mensen.

Het is niet zoals vroeger dat ik op mijn tenen moet lopen, maar ik moet me wel vaak bewust zijn van mijn gedrag. Zeker als ik richting punthoofd ga, moet ik zelf op de rem trappen. Gelukkig komt een punthoofd nog maar weinig voor.’

‘Nee. Het is dus belangrijk dat ik vertel wat ik nodig heb als dat aan de orde is.

Wat mensen niet zien en waar ik wel degelijk last van heb, is de prikkelgevoeligheid. Met name voor geluid en licht. Hoe meer geluiden er door elkaar heen afgespeeld worden, hoe moeilijker ik me staande kan houden. Dit hoeven niet eens harde geluiden te zijn. De kleinste geluidjes, zoals het tikken van een pen of iemand die een video afspeelt op zijn telefoon naast een radio die aanstaat, kunnen mij al tot waanzin drijven. Mensen uit mijn naaste omgeving, met name mijn ouders, doen dit nog weleens af als “gezeur”, terwijl ik er dan wel degelijk last van heb.’

‘Ik reageer misschien niet altijd gelijk op een vraag, omdat ik me op dat moment ergens anders op concentreer of dat ik eerst een antwoord in mijn hoofd moet formuleren. En soms verlangen mensen dat je meteen antwoordt.

Als er mensen zijn die denken dat ik geen autisme zou hebben, dan moeten ze het boek van Geef me de 5 maar eens lezen.’

‘Nee. Mijn innerlijke spraak, wat vanbinnen gebeurt, is het belangrijkste kenmerk van mijn autisme. Die worsteling zien anderen mensen (bijna) niet. Daar komt nog bij dat ik hard mijn best doe niet op te vallen, ik laat niet zien hoe lastig ik sociale situaties vind. Omdat ik er graag bij wil horen, camoufleerde ik vroeger ook veel; ik leende gedrag van anderen. Dat heeft mij enorm beperkt in het ontwikkelen van mijn zelfbeeld, want ik kreeg geen reactie op wie ik echt was. Sinds mijn diagnose ben ik vooral druk geweest met ontrafelen wie ik nu echt ben. Dat mijn autisme niet zichtbaar is, is tevens mijn grootse valkuil.’