Ik weet nog goed dat ik voor het eerst naar de middelbare school ging. Toen ik thuiskwam barstte ik in tranen uit. Ik had mijn klas niet kunnen vinden.
We hadden het eerste uur vrij. Maar dat bleek later.
Voor de Post-HBO opleiding moet ik een uur rijden. Ik had er zin! Op voorhand kocht ik een collegeblok, een map en een etui. Zelfs het adres van Geef me de 5 in Arnhem stond twee weken van tevoren al in mijn routeplanner.
Dus hey! Mij ging niks gebeuren!
Daar krabde ik mezelf achter de oren toen mijn auto, terwijl ik Arnhem inreed begon te haperen.
Hortend en stotend parkeerde ik mijn auto, pakte mijn tas en besloot het ‘autopech-probleem’ te parkeren voor later. Op tijd moest ik komen!
Dat mislukte.
Is dit hoe iemand met autismespectrumstoornis zich voelt als iets ‘anders’ gaat? Is dit het gevoel van een punthoofd?
Waarnemen, aansluiten en toevoegen zijn belangrijke elementen uit de toepassing van Geef me de 5. En als er iets is waar ik behoefte aan had waren het deze drie elementen.
Toen ik het gebouw van Geef me de 5 bezweet naar binnen strompelde (na 45 minuten rennen door Arnhem) besefte ik hoe fijn het is als iemand waarneemt, aansluit en toevoegt: dat iemand je helpt!
“Ik zal even met je meelopen, wil je een kopje koffie?”, werd mij gevraagd door iemand naast de deur met het logo van Geef Me De 5.
Het zullen de omstandigheden geweest zijn, maar ik had nog nooit zulke lieve woorden gehoord. Ze nam waar, ze sloot aan en ze voegde toe. Ik had de koffie het liefst huilend op haar schoot opgedronken maar gelukkig beschik ik zelf over een beetje samenhang.
Ik liep de klas binnen, ik ging zitten en de optelling van de details vormde het geheel.
Samira is begeleider van mensen met autisme bij Ipse de Bruggen in de regio Zuid-Holland en is zelfstandig tekstschrijver en blogger.
Voor Geef me de 5 schrijft zij een terugkerende blog over de Post-HBO van Geef me de 5. Deze vind je ook terug op onze Facebookpagina.
