Rob was ambassadeur van het allereerste uur, een ambassadeur met een gouden randje en een groot hart voor Geef me de 5. 05/04/2021 hebben wij voor altijd afscheid van hem moeten nemen. Ter nagedachtenis aan hem delen wij dit geschreven portret.
Naam: Rob Kouwen
Functie: ambassadeur van de methodiek en vrijwilliger bij alle lezingen
Leuk om te weten: Rob heeft Colette leren kennen toen Geef me de 5 nog niet bestond. Ze was de methodiek nog aan het ontwikkelen. Toen al vroeg ze, als iemand met autisme vervelend gedrag liet zien: ‘Wat is er niet duidelijk?’
Hij gaat mee naar alle lezingen die Colette geeft, bouwt daar samen met collega André de boekenstand op, doet samen met André de boekenverkoop, helpt bij alles wat verder maar nodig is op locatie, biedt een luisterend oor aan wie dat maar nodig heeft en vertelt graag uit eigen ervaring wat Geef me de 5 voor hem en zijn gezin heeft betekend.
‘Hoe dat zo gekomen is? Dat is een lang verhaal. Ik heb dertig jaar voor de klas gestaan, tot 2017. Thuis zitten is niks voor mij, ik moet wat te doen hebben. Via een vriend kwam ik in Oekraïne terecht om sociaal werkers op te leiden. Daar kwamen allerlei gedragsstoornissen aan de orde zoals autisme en ADHD. Ik had er behoorlijk wat ervaring mee; in ons gezin hebben twee kinderen autisme, twee ADHD en eentje ADD. Ook in de klas had ik natuurlijk genoeg kinderen met gedragsstoornissen voorbij zien komen. Geef me de 5 inzetten was inmiddels een way of life geworden.
In Oekraïne werd mij gevraagd of ik een seminar over autisme wilde geven voor een universiteit. Daarvoor wilde ik graag materiaal gebruiken uit de Russische vertaling van het boek Geef me de 5, dus ik nam contact op met Colette voor toestemming. Ze nodigde mij meteen uit: ‘Kom maar een keer praten.’
We stemden het een en ander af en vervolgens vroeg Colette mij: ‘Heb jij tijd om ons te helpen?’ Ze vertelde dat ze zou beginnen aan een nieuwe lezingentour door heel Nederland. Daarnaast gaf ze ook met regelmaat incompany lezingen. Daar komt een hoop bij kijken en ’s avonds terugrijden na zo’n inspannende dag, deed ze liever niet meer. Zo is het balletje gaan rollen.’
‘Ik ken Colette sinds 2002, ze werkte toen nog bij Stichting Mee. Onze jongste zoon kreeg de diagnose PDD-NOS. Colette leidde de gespreksgroep voor ouders van kinderen met autisme. Mijn vrouw en ik deden daaraan mee, samen met zeven andere ouderparen. Colette was toen al een paar jaar bezig om de methodiek te ontwikkelen en vast te leggen. Dat resulteerde in het boek Geef me de 5 dat in 2004 uitkwam. Elke keer dat een van de ouders iets vertelde over agressie of ongewenst gedrag, ging Colette daar niet op in. Ze stak haar hand op en vroeg alleen maar: ‘Wat was er niet duidelijk?’ Dat beeld staat me nog steeds voor ogen. Terug naar de oorzaak.’
‘Ik heb jaren voor de klas gestaan en ervaren dat kinderen met autisme en AD(H)D baat hebben bij dezelfde aanpak: duidelijkheid en structuur. Dat had ik voor mezelf ook nodig, anders redde ik het niet voor de klas. Ik heb zelf namelijk ook ADHD.
Ik ben in een heel andere tijd opgegroeid. Alles was veel meer gestructureerd. Ik vraag me af of ik in deze tijd überhaupt een diploma had kunnen halen. Destijds was er veel meer duidelijkheid. Je moest gewoon leren voor een examen. Punt. Dat deed ik plichtsgetrouw. Bovendien kostte mijn studie me weinig moeite, ik was een geboren onderwijzer. Naar mate ik langer voor de klas stond, is er veel veranderd. Er kwam steeds meer op de kinderen af en ook op mij als leerkracht. Ik was niet professioneel geschoold in Geef me de 5, maar wist de basis. Die gaf mij en mijn leerlingen veel houvast. Met kleine dingen kun je al zoveel bereiken.’
‘Een jaar of drie geleden heb ik de oudercursus Geef me de 5 gedaan. Ik wilde de ins en outs van de methodiek helder op een rij hebben. Dat helpt me, naast mijn eigen ervaringen, bij het beantwoorden van vragen die ik krijg bij de lezingen. Ik heb alle boeken gelezen en kan goed adviseren welk boek geschikt is. Als iemand uit mijn omgeving meer wil weten over Geef me de 5, vertel ik daar graag over. Bij de lezingen staan mensen soms in tranen bij de boekenstand. Het is fijn dat ik ze dan met mijn persoonlijke verhaal kan bemoedigen: er is hoop, het kan echt anders.’
‘Colette wordt altijd boos als ik zeg dat ik haar hulpje, chauffeur en de boekenstandhouder ben. Ze vindt dat ik veel meer voor haar beteken. We zitten natuurlijk uren met elkaar in de auto. Van januari tot en met juni 2019 hebben we 10.000 kilometer afgelegd! We hebben dan vaak inhoudelijke gesprekken over autisme. Colette is altijd aan het ontwikkelen, ze werkt momenteel aan een nieuw boek. Doordat wij zo’n scala aan mensen met autisme in de familie hebben, kan ze veel ideeën die ze heeft, toetsen aan mijn persoonlijke ervaringen. En als ik een foutje ontdek in een van de sheets van de lezing of een Facebook-post, dan vertel ik dat ook.’
‘Helaas weet ik niet hoe lang ik Geef me de 5 nog kan blijven helpen. Ik heb een terminale vorm van kanker. Onlangs is mijn levensverwachting bijgesteld van een paar jaar naar een paar maanden. Dat is moeilijk voor ons allemaal, ook voor het team van Geef me de 5, want ze voelen als familie. Mijn vrouw staat erachter dat ik, zolang ik mij nog goed voel, blijf meegaan naar de lezingen. Dat geeft mij zoveel energie en levensvervulling. Het is iets om naar uit te kijken.’
* ‘De matroesjka’s op de foto komen uit Oekraïne. In Nederland wordt al veel kennis over autisme gedeeld, maar in Oekraïne lopen ze nog erg achter. Mijn hart gaat uit naar de kinderen daar.’
