Voor en achter de schermen van Geef me de 5 werken ruim 25 mensen die zich met passie inzetten voor mensen met autisme. In de blogserie ‘Even voorstellen’ vragen we telkens een van onze medewerkers het hemd van het lijf, zodat je ze beter kunt leren kennen.
Naam: Alineke Bax
Functie: trainer bij Geef me de 5 en Geef me de 5-licentiehouder
Leuk om te weten: door de televisieserie ‘Autistisch, Wat Nu?’ uit 2011, waarin Colette de Bruin mensen met autisme begeleidde, hoorde Alineke voor het eerst over Geef me de 5. Ze was meteen geïnteresseerd.
Door haar interesse te volgen, kwamen er telkens nieuwe dingen op het pad van Alineke Bax, zo is zij uiteindelijk bij Geef me de 5 terechtgekomen. Als licentiehouder met haar bedrijf EigenzinnigKind en als trainer van de cursussen.
‘Als licentiehouder van Geef me de 5 werk ik vooral in gezinnen. Ik rijd de hele regio door waarin ik werk, van Eemland tot de Gooi- en Vechtstreek tot Zuidoost Utrecht. Het liefst doe ik dat op de fiets, weer of geen weer. Alleen als het echt te ver fietsen is, pak ik de auto. Gemiddeld heb ik dan zo’n zes à zeven afspraken op een dag. Dat varieert van oudergesprekken en gesprekken met leerkrachten tot observaties en begeleiding van kinderen en jongeren.’
‘Ik heb altijd een bepaalde sensitiviteit gehad voor kinderen met autisme. Dat begon al op mijn dertiende. Ik was de oppas in een gezin waar drie van de vier kinderen autisme bleken te hebben. Toen ik voor het eerst kwam oppassen, was de oudste een jaar of drie en de tweede nog een baby. Nummer drie en vier kwamen pas later. Ik ben letterlijk meegegroeid met het gezin. In eerste instantie wisten de ouders nog niet dat hun kinderen autisme hadden, maar ze wisten wel heel goed wat zij nodig hadden. Als ik kwam oppassen, vertelde hun moeder mij wat er moest gebeuren en vervolgens gaf ze mij alle vertrouwen. Daar kon ik van nature goed op aansluiten.’
‘Na de middelbare school heb ik eerst een studie verpleegkunde afgerond en daarna pedagogiek. Dat leek me een mooie combinatie, want van het begin af aan kwamen er kinderen op mijn pad die zowel een fysiek probleem hadden als een gedragsmatige vraag.
Tijdens mijn opleiding pedagogiek liep ik stage bij een grote GGZ-instelling. Daar werkte ik onder meer met kinderen met autisme. Een collega gaf me toen het boek Geef me de 5. Wat een toeval, daar had ik ooit iets over gezien op tv! Ik vond het toen al interessant. Ook mijn stagebegeleider gaf mij heel veel vertrouwen, maar toen ik na mijn stage bij de organisatie bleef werken, liep ik steeds vaker aan tegen de structuren en procedures van de organisatie. Er was weinig ruimte voor eigen inbreng. Dat was een van de redenen om voor mijzelf te beginnen.’
‘Ik ben EigenzinnigKind gestart vanuit de overtuiging: ik wil doen wat goed is voor kinderen en ouders. Vanuit hun pgb-budget huurden gezinnen mij in. Omdat ik Geef me de 5 een mooie methodiek vond en graag nog beter wilde worden in het begeleiden van kinderen met autisme, ben ik de post-hbo-opleiding van Geef me de 5 gaan doen. Dat was een schot in de roos. Gaandeweg kreeg ik steeds meer cliënten op het gebied van autisme. Nadat ik de opleiding had afgerond, wilde ik heel graag Geef me de 5-licentiehouder worden. Dat vond Geef me de 5 ook een goed idee. Vervolgens heb ik de speciale verdiepingsdagen voor licentiehouders gevolgd. Het licentiehouderschap is een echte samenwerking. Ik kan casussen aan Geef me de 5 voorleggen, maar zij leren ook van mijn ervaringen.
‘Ongeveer een jaar later was Colette op zoek naar nieuwe trainers. Of ik daar misschien iets voor voelde? Jazeker! Voor groepen staan vond ik in elk geval niet eng, dat was ik al gewend omdat ik in een band zing. Misschien zit het lesgeven me ook wel in het bloed, want mijn beide ouders komen uit het onderwijs. In het trainen kan ik mijn enthousiasme over de methodiek kwijt. Daar kan ik laten zien dat je het echt anders kunt doen, dat je echt het verschil kunt maken. Het is mooi om te zien dat anderen ook enthousiast worden: als ik ze de tools geef, krijgen zij weer vertrouwen.
Mijn werkdag is nooit hetzelfde. Als gezinsbegeleider begin ik mijn dag soms bij een euforische ouder en eindig ik diezelfde dag met een dwarse puber die denkt: dit gaat me nooit lukken. Daartussenin maak ik alle variaties mee. En ook op een cursusdag is geen verhaal hetzelfde. Al is er wel veel herkenning onderling.’
‘Het werk dat ik doe, zie ik als mijn levenswerk, het is verweven met wie ik ben. Zelfs in het weekend hebben wij vaak kinderen van andere gezinnen over de vloer, zodat hun ouders even op adem kunnen komen. Dat kan gelukkig omdat mijn partner in hetzelfde werkveld werkt en dezelfde passie heeft. In ons hart en in ons gezin past het goed.
Het helpt me om te ervaren hoe het is om een kind met autisme echt in huis te hebben. Als hij na een pittige dag niet kan slapen en mij ’s nachts wakker houdt, merk ik hoe moeilijk het is om mijn geduld te bewaren en volgens Geef me de 5 te handelen. Dat vergroot mijn begrip voor de ouders. Niemand kan altijd perfect zijn.’
‘Wat ik nog zou willen? Ik zou graag nog meer willen leren op systemisch vlak, want het systeem speelt altijd mee in de problematiek. Dat is echt een vak apart.
Daarnaast zou ik willen dat gemeentes waarvoor wij werken, weten wat Geef me de 5 kan betekenen. Als ze anders zouden inzetten op begeleiding van gezinnen, kunnen zij veel geld en veel leed besparen. Daar maak ik me graag hard voor.’
