In haar leventje tot nu toe heeft baby Roos (nu 10 maanden) al een hoop meegemaakt. Vlak na haar geboorte kreeg zij ernstige complicaties, het gevolg een hartafwijking die bij Roos veroorzaakt wordt door het 22q11.2 deletiesyndroom, zo bleek na een maand. De eerste drie maanden heeft Roos grotendeels doorgebracht op de intensive care. Ze heeft onder meer twee openhartoperaties gehad en is lange tijd afhankelijk geweest van sondevoeding. Even leek het erop dat Roos nooit zelfstandig zou kunnen eten en drinken. De artsen dachten al na over gastronomie, een voedingsstoma die via de buikwand direct naar de maag gaat. Met de aanpak volgens Geef me de 5 heeft moeder Marieke de cirkel kunnen doorbreken.
Marieke: ‘We gingen ervan uit dat Roos gezond ter wereld zou komen. Bij de twintigwekenecho was alles prima was en ook bij de geboorte leek alles goed. Na de bevallig mocht ze gewoon mee naar huis. Maar al snel ging het achteruit: ze wilde niet drinken. Alleen met dwangvoeding via een spuitje kreeg ze de eerste dagen 10 tot 20 cc per voeding binnen en die hoeveelheid liep terug. We maakten ons grote zorgen, maar werden telkens gerustgesteld. Op de vierde dag raakte Roos in shock, ze was toen bijna dood. Eindelijk werden we gehoord: Roos moest met spoed naar het ziekenhuis. Pas na drie maanden en een aantal spannende operaties en ingrepen verder waren haar vitale functies stabiel en mocht ze mee naar huis. Al die tijd, ook thuis, heeft ze melk gekregen via de sonde, want ze had een behoorlijke inhaalslag te maken.
Zodra Roos thuis op gemiddeld gewicht en lengte was, ze was inmiddels acht maanden, wilden we af van de sondevoeding. Die belemmerde haar ontwikkeling, merkten we; het voeden was tijdrovend en Roos sliep er heel veel door. Er was nog maar weinig tijd over om te spelen, de wereld te ontdekken en contact te maken. Bovendien werd het gevaarlijk: Roos trok een paar keer per dag haar sonde eruit en stopte de pleister in haar mond. Maar ze weigerde de fles en eten met een lepel was ook geen succes. Ze had daarin een ervaringsachterstand. Achteraf bleek dat ze gewoon hartstikke vol zat, ze kreeg een te grote hoeveelheid voeding.
Toen Roos acht maanden was, sprak ik toevallig Colette de Bruin, de directeur en tevens mijn collega van Geef me de 5. Na het bekijken van filmbeelden van Roos zei ze: “Als de rest al zo goed gaat, moet het eten ook beter kunnen gaan. Ik zie dat ze de fysieke mogelijkheden heeft om zelf te eten.” Omdat ik geen idee had hoe, heeft ze me geholpen. In een ruime maand is het gelukt!’
Video-analyse
‘Eerst heeft Colette me gevraagd om de eetmomenten te filmen. Daardoor werd duidelijk dat Roos de link legde tussen een hongergevoel en het apparaat van de sondevoeding. Zodra ze dat zag, maakte ze mondbewegingen die baby’s maken als ze honger hebben. Bij het zien van een bordje pap, groenten of fruit gebeurde dat niet. Het eerste doel was dat Roos die link ging leggen. Op advies van Colette hebben we de sondevoeding gehalveerd. Die kreeg ze alleen nog voor het slapengaan. Overdag zouden we Roos op verzoek voeding gaan aanbieden met een lepel. Voor mij een enorm spannende stap, want de diëtiste was het daar eerst niet mee eens, zij wilde geen stilstand in gewicht en was bang dat Roos zou afvallen. Maar het was nodig om de omslag te maken. Uiteindelijk ging de diëtiste van het ziekenhuis akkoord: we mochten het voor een week proberen als we de vaste eetmomenten aanhielden.’
Lees de volgende keer hoe onderstaande Geef me de 5-technieken moeder Marieke hebben geholpen samen met Roos de omslag te maken naar zelfstandig eten:
Wil jij ook leren om Geef me de 5 op maat toe te passen voor jouw kind, leerling of cliënt? Schrijf je dan in voor een van onze cursussen .
*In verband met de privacy hebben de ouders ons gevraagd fictieve namen te gebruiken.
