Gedicht van een moeder die steeds meer afstemt op haar zoon. Hoe mooi om te zien wat daarvan het effect is.
Stijf lag hij tegen me aan. Hij dronk uit mijn borst, maar zich tegen mij aan nestelen zoals mijn dochter, dat deed hij niet.
Hij leerde lopen, wat was ik trots. Maar een knuffel geven, dat mocht ik niet.
Hij viel met zijn fietsje, een schaafwondje op zijn knie. Kusje erop en klaar, dat ging niet.
Woedend was ik soms, gefrustreerd, zo veel verdriet.
Waarom wil deze mooie vent mijn kusjes, aandacht en liefde niet?
Hij is nu 9 jaar, enorm gegroeid.
Als ik afstem, dan overkomt het me, heel soms.
We lopen naast elkaar en opeens voel ik zijn hand naar de mijne grijpen.
Ik doe enorm mijn best om zijn hand niet fijn te knijpen.
Wat een geluk in zo’n moment! Hij zoekt het op, steeds vaker.
En dan… Een traan van geluk en een glimlach van trots.
