Voor en achter de schermen van Geef me de 5 werken ruim 25 mensen die zich met passie inzetten voor mensen met autisme. In de blogserie ‘Even voorstellen’ vragen we telkens een van onze medewerkers het hemd van het lijf, zodat je ze beter kunt leren kennen.
Naam: Renee Hanenburg
Functie: trainer en Geef me de 5-licentiehouder
Leuk om te weten: toen Renee 50 werd, is ze vier maanden in haar eentje op sabbatical geweest. Met wandelschoenen, een tent en een autootje. Ze heeft zelfs vrijwilligerswerk gedaan in Zuid-Italië, bij een vrouw die met grote waarschijnlijkheid autisme heeft. ‘Een mooie ervaring.’
Renee Hanenburg komt oorspronkelijk uit het onderwijs. Ze was leerkracht op een mytylschool en daarna intern begeleider. Vervolgens maakte ze de switch naar de hulpverlening. Het PGB was net in opmars. Toen kwam Renee op het spoor van Geef me de 5. Ze is vervolgens licentiehouder Geef me de 5 geworden. Daarnaast is ze trainer van onze cursussen.
‘Een van mijn eerste cliënten was een meisje op de mytylschool dat helemaal vastliep. Ze heeft een licht verstandelijke beperking en sensorische integratieproblemen. Dat waren de diagnoses tot dan toe. Ze was prikkelgevoelig ten top. Als iemand nieste, reageerde zij daar heel heftig op. En ze sliep nauwelijks, al tien jaar niet. Haar ouders hadden alles al geprobeerd en ook ik heb alles ingezet wat ik in mijn bagage had, maar niets werkte. Toen tipte een collega: “Kijk eens op de website van Geef me de 5.” Ik voelde meteen tot in mijn haarvaatjes: hier hebben we iets aan. Zodra Colette een filmpje van haar zag, zei ze: “O, ik zie het al. Dit meisje heeft autisme, daar kan ik wel wat mee.”
“Als jij er vertrouwen in hebt, hebben wij dat ook”, zeiden de ouders. Op een zaterdag hebben we samen met Colette filmbeelden geanalyseerd en gaf ze ons adviezen. Ik heb me daarna direct ingeschreven voor de cursus Geef me de 5 en heb me er helemaal in vastgebeten. Het is een heel mooi traject geworden, met een positief verloop. Ik heb er waanzinnig veel van geleerd.’
‘Nog nooit had ik zo’n goede opleiding gehad als bij Geef me de 5. Geen onderwijscursus is zó goed doordacht en zó toepasbaar. Na afronding van de cursus zei ik tegen Colette: “Dit moet het land ingaan, want je kunt niet al die ouders naar Doetinchem laten komen voor begeleiding of hulp. Laat mij ook Geef me de 5-cursussen geven.”
Daarvoor moest ik eerst de post-hbo-opleiding volgen en vervolgens een licentietraject. Omdat ik eerst voldoende ervaring moest opdoen in de hulpverlening met Geef me de 5. Daarna ben ik bij Geef me de 5 aangenomen als trainer.
Om licentiehouder te mogen worden, moet je een heel selectieproces door. Dat is goed, zo waarborgt Geef me de 5 de kwaliteit. Je hoeft niet alles al te kunnen. Daar zijn ze ook heel helder over. Maar je moet wel willen en openstaan voor zelfreflectie. Met mijn supervisor van Geef me de 5 kan ik sparren als ik ergens niet uitkom. Dat is fijn als je eenpitter bent. De supervisiedagen zijn een feestje. Ik word dan zo blij van alles wat mogelijk is. En de sfeer is als een warm bad.’
‘Licentiehouder zijn van Geef me de 5 heeft echt een meerwaarde. Daardoor blijf je up-to-date in de ontwikkelingen en doe je supervisie met je eigen filmbeelden. Ik kan en weet nu zoveel meer dan tien jaar geleden. Je moet niet blijven steken in het idee: ik heb het boek gelezen of de cursus gedaan en nu weet ik alles. De methodiek blijft zich ook ontwikkelen, dat realiseren mensen zich vaak niet. De cursussen van nu zien er heel anders uit dan de cursussen van toen. Alles wat we bijleren en ontdekken, wordt erin verwerkt, zoals de acht storingen na publicatie van het boek Dit is autisme.’
‘De trainingen geven is voor mij het feestje van de week. Ik vind het geweldig om mensen dingen te leren waarover ik zelf heel enthousiast ben. En ik heb nu een rugzak vol ervaring. En ik kan zowel voorbeelden geven uit het onderwijs als uit gezinnen. Ik vind het ook superleuk dat ik in het hele land kom. Ik ben altijd een vrije vogel geweest en houd van reizen. Stop mij maar de avond voor een cursus in een hotel. Heerlijk. Soms combineer ik het met een bezoek aan vrienden of familie. Soms ben ik pas laat thuis. Maar het werk is zo leuk, dat het helemaal niet als een lange dag voelt.’
‘Naast het trainen doe ik de hulpverlening: ouders van kinderen met ASS, volwassenen met ASS, onderwijsvragen over gedrag. Veelal met filmbeelden en visuele ondersteuning. Er is veel vraag en nood; veel te veel voor de hulp die ik kan bieden. Ik werk nu veel in het Westland, Leiden en de bollenstreek. Het zou fijn zijn als er in Amsterdam, Utrecht en Den Haag ook Geef me de 5-licentiehouders komen, dan kunnen nóg meer mensen geholpen worden.’
