Hoe ik in 3 stappen en in 10 minuten een probleem oploste dat al maanden bestond.
‘Jeroen! Dit is al de zesde keer dat ik je roep! Kom er nou uit!’ Na wat gemompel uit zijn kamer is het weer stil. Alles hadden we al geprobeerd, om moedeloos van te worden. Op tijd uit bed komen lukte hem gewoon niet.
Tijdens de cursus van Geef me de 5 leerden we dat een kind iets pas kan doen als aan drie voorwaarden is voldaan. Na de cursus hebben we nog nagepraat met de cursusleidster en toen wist ik wat me te doen stond. Die vrijdagavond ging ik met Jeroen om de tafel en heb ik deze drie stappen duidelijk gemaakt voor hem. Enorm gemotiveerd was ik, doordat ik het zó zat was. Achteraf was dit misschien wel goed, want ik was hierdoor wat kortaf en heel direct. Misschien niet zo vriendelijk, maar wel heel duidelijk voor Jeroen.
Stap 1. Motivatie
‘Jij wilt het huis uit’, zei ik tegen Jeroen. Jeroen is lastig te motiveren en doelen heeft hij niet echt, maar dit is één ding waarvan ik weet dat hij het graag wil. Al doet dat pijn, ik besloot het in mijn voordeel te laten werken in plaats van in mijn nadeel. Ik schreef op papier: ‘Uit huis, dan eerst de havo halen, daarvóór eerst elke dag op tijd op school.’
Stap 2. Duidelijk ‘op de 5’
‘Je zet nu twee wekkers op je telefoon, die zich elke schooldag herhalen. De eerste om 7.00 uur en de tweede om 7.10 uur. De eerste wekker mag je altijd weg drukken en je mag dan nog blijven liggen. Bij de tweede wekker sla direct je deken van je af, stap je uit bed en kleed je je aan.’
Stap 3. Vertrouwen geven en loslaten
‘Ik weet dat jij dit gaat doen, want je zou wel gek zijn om de rest van je leven hier te blijven wonen.’
‘Het zal wel’, was Jeroens reactie terwijl hij wegliep. En hier begon mijn moeilijkste taak: mond dicht en hem laten puzzelen.
Ook de maandag erop, de eerste schooldag na ons gesprek, was dit mijn moeilijkste taak ooit: mond dicht, gewoon afwachten, loslaten dus.
De eerste wekker werd uitgedrukt en de tweede ook. Verder hoorde ik niks.
En toen, na tien minuten, hoorde ik gestommel boven. Wat ik toen voelde, kan ik niet beschrijven. Wel wist ik dat ik het moest verbergen toen hij beneden kwam. Ik geloof dat ik hem niet eens goedemorgen heb gezegd. Ik heb gewoon gedaan alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat hij, aangekleed en wel, zelf beneden kwam, want ik wist dat het morgen weer mis zou gaan als ik te veel emotie toonde. Door vlak te blijven, liet ik mijn vertrouwen zien in dat dit gebeurde.
Het is nu twee weken later en op twee keer na, waarbij ik naar boven liep en zei: ‘Oh, gezellig, je blijft de rest van je leven bij mij wonen’, is het goed gegaan. Met gemopper én weerstand, maar hij doet het!
