Samen eten was ondoenlijk toen Julia een jaar of 4 was. Haar gewiebel, onrust en woede-uitbarstingen door alles wat er om haar heen gebeurde, voerden de boventoon. Dankzij de inzet van Geef me de 5 is het in een aantal weken gelukt om samen rustig 10 minuten aan tafel te eten. Wat een verademing! Je leest in blog #3 en blog #4 hoe we dat hebben bereikt. Na die vierde stap hadden we een aardige structuur staan en was er al veel meer rust aan tafel. Nu moesten we volhouden. Natuurlijk zijn er ook dagen dat het niet lukt. Ook daarvoor hebben we regels gemaakt.
Stap 5 was en is nog steeds: volhouden. In eerste instantie lagen de tekeningen met de regels op tafel. Maar als Julia die één keer goed heeft bekeken, heeft ze ze niet meer nodig. Bij andere kinderen met autisme kan dat anders zijn, weet ik. Bij Julia slijt de gewoonte in door de herhaling, dus door consequent de regels op te volgen.
Maakt dat ons star? Zeker niet, Julia wordt steeds flexibeler. De vaste structuur geeft de rust die ze nodig heeft om uitzonderingen aan te kunnen. Dat worden er steeds meer. Ze bedenkt ze soms zelf. De regel is bijvoorbeeld: we eten alles met mes en vork, behalve pizza en patat. Julia heeft nu aangegeven dat ze een curry liever met een lepel eet. Super! Doordat de regel van 'mes en vork' een basis heeft gelegd in Julia's hoofd kan ze nu zelf logische uitzonderingen maken.
Altijd met mes en vork
Natuurlijk zijn er ook dagen dat het Julia niet lukt om aan tafel te blijven zitten. Ook daarvoor hebben we regels gemaakt. Als de eetgeluiden Julia echt te veel worden, mag ze apart zitten. En als het om andere redenen niet goed lukt, is de regel: je blijft aan tafel zitten totdat mama haar bord leeg heeft.
Als Julia echt overprikkeld is, mag ze alleen op haar kamer eten. Ze weet ook wat de voorwaarden daarvoor zijn. De hoofdregel bij al die uitzonderingen blijft: mama bepaalt. Dat is een duidelijke regel.
Julia is heel slim en probeert er soms ook gebruik van te maken. Dan zegt ze: ‘Mijn hoofd zit zo vol, ik wil niet met jullie eten.’
Als ik inschat dat het wel meevalt, zeg ik: ‘Dan hadden we daar eerder afspraken over moeten maken. Vanavond eet je wel aan tafel, oké?’
‘Oké’, zegt ze dan.
Ik voel haarfijn aan of haar verzoek oprecht is. Julia is heel puur. Als ik denk: dit vraagt ze omdat ze een leuk filmpje op haar tablet wil kijken, dan eet zij niet boven. Ik spreek dat ook uit: ‘Ik zie aan je gezicht dat je liever boven een filmpje wil kijken.’
Dan begint haar mond te vertrekken en begint ze te lachen.
‘Dat klopt hè?’, zeg ik en dan moet ik ook lachen. ‘Dat heb je mooi geprobeerd, maar dat gaan we niet doen. Als je klaar bent met eten, mag jij je filmpje kijken, oké?’
‘Oké.’
Maar als ze echt met een vol hoofd uit school komt, dan vraag ik: ‘Is het een goed idee dat je vanavond op je kamer eet?’ Zo voorkomen we dat Julia een punthoofd krijgt en zorgen we dat de sfeer in het gezin goed blijft.
Als ik dit hele verhaal aan andere mensen vertel, zeggen ze: ‘Jeetje, wat een gedoe.’ Ja, het was even een investering, maar het levert ons zoveel op! Het fijne is dat je met kleine stapjes snel effect ziet. Dat geeft steeds meer vertrouwen in volgende stap.
Dankzij de weekplanning is er rust omtrent wat Julia eet en dankzij de regels en het oefenen is er ook rust aan tafel. Als iets anders loopt dan verwacht, kunnen we daar tegenwoordig ter plekke een oplossing voor bedenken.
Wil jij ook Geef me de 5 op maat leren toepassen voor jouw kind? Schrijf je dan in voor de Geef me de 5 Basiscursus.
Ilse Oolthuis (46) is moeder van drie dochters: Julia (10), Caroline (8) en Elise (6). Julia heeft sinds haar vierde de diagnose autisme. Het leven met Julia zorgt voor een hoop uitdagingen, zowel voor Julia zelf als voor de rest van het gezin. In deze blogserie vertelt moeder Ilse openhartig waar ze allemaal tegenaan lopen en hoe ze Geef me de 5 toepast. |
