Sinds een aantal maanden kleedt Julia (10) zich eindelijk zelfstandig aan. Om dat te bereiken, heb ik alles uit de kast moeten halen. In mijn vorige blog vertelde ik daarover. Wat meespeelt bij Julia’s weerstand tegen aankleden, is dat ze veel last heeft van naadjes en frutsels én dat ze moeite heeft met verandering. Gelukkig hebben we ook daar een Geef me de 5-oplossing voor.
Naast alle Geef me de 5-technieken die we hebben toegepast om maar te zorgen dat Julia zichzelf ging aankleden, hebben we ook Julia’s kleding aangepast. Haar hele garderobe is afgestemd op zachte naden en stofjes. Dat wordt een steeds grotere uitdaging, want in de kindermaten vind je makkelijk broeken met elastiek, maar Julia komt nu in de volwassen maten. Vind maar eens broeken waarvan de taille niet te strak is en zonder franjes, speciale naden en knopen. Ze draagt veel kleding van joggingstof en ik heb ook veel zelf voor haar gemaakt. Nu krijgt ze een leeftijd dat ze liever kleding koopt. We halen standaard alle labels eruit en alle friemels eraf. Als we iets hebben gekocht en Julia zegt na een paar keer: ‘Dit wil ik nooit meer aan’, ga ik niet moeilijk doen. Dat is dan maar zoals het is.
Ik heb een tijdje geleden een omkeerbaar eenhoornshirt voor Julia gekocht met pailletten. Die vindt ze prachtig, maar die pailletten moet je natuurlijk niet voelen. Vroeger droeg ze een hemd, maar tegenwoordig draagt ze van die sporttopjes en dan voelt ze die pailletten op haar buik. Haar oplossing is – ook als is het dertig graden buiten – om een hemd én een sporttopje eronder te dragen. Als ze iets graag wil, verzint ze er iets op.
[Foto 8.1 Julia in shirt met pailletten]
De overgang van hemden naar topjes, was nieuw. Daar moest Julia echt aan wennen, een topje voelt heel anders dan een hemd. Eerst relativeer ik dat deze verandering bij het leven hoort: ‘Dit is een nieuwe fase, je begint nu borsten te krijgen, daar hoort een bh bij zoals mama heeft. Voor jongere meisjes zijn er topjes.’
Dan bereid ik haar voor op de wentijd: ‘Je gaat er een hele week aan wennen. Iedere dag van de komende week doe jij het topje aan. Daarna ben je eraan gewend.’
‘Oké. Prima.’
Julia heeft ook moeite met andere veranderingen. Zo vindt ze het lastig om afscheid nemen van kleding die ze niet meer past. Ik kan niet zomaar kleding wegdoen of doorschuiven naar haar zusjes. Ook daar heb ik een regel voor gemaakt: ‘Het is nu te klein, dus ik doe het in een aparte opbergbox. Tegen de tijd dat je zusje dezelfde maat heeft, gaan we kijken of het haar past.’ Als het zover is, benoem ik dat expliciet: ‘Julia weet je nog? Toen jij vijf was, paste jij dit nog. Nu past het jou echt niet meer, nu krijgt je zusje het.’ Daar moet ze dan een aantal dagen aan wennen en vervolgens gaat het goed.
Al deze dingen gaan nu makkelijk, puur doordat we een stevige basis hebben gelegd met Geef me de 5. Er is een heldere structuur waarop we kunnen voortbouwen. Ik merk het ook aan hoe ik praat, Auti-communicatie is inmiddels zo gewoon geworden. Alles wat ik bij Julia in de week wil leggen of met haar wil bereiken, vertel ik op een specifieke manier. Dat is mijn manier van communiceren geworden. En daardoor kan ik uitzonderingen maken. Dat maakt een wereld van verschil.
Heb jij een jong kind dat ook geen kleren aan wil? Lees dan samen het boekje Prinses Anna in de blote billen. Daarin staan nog meer technieken om kinderen te leren omgaan met overgevoeligheid voor naden en labels.
Wil je meer leren over Auti-communicatie? Lees dan het gelijknamige boek.
Ilse Oolthuis (46) is moeder van drie dochters: Julia (10), Caroline (8) en Elise (6). Julia heeft sinds haar vierde de diagnose autisme. Het leven met Julia zorgt voor een hoop uitdagingen, zowel voor Julia zelf als voor de rest van het gezin. In deze blogserie vertelt moeder Ilse openhartig waar ze allemaal tegenaan lopen en hoe ze Geef me de 5 toepast. |
