Actueel

‘Het ligt eraan in welke context. Ben je ergens met iemand en ben je daar om diegene te leren kennen en hij of zij jou ook? Dan: ja. (Bijvoorbeeld bij een afspraakje.) Het kan ook zijn dat alleen de andere partij dingen van jou moet weten (bijvoorbeeld bij een psychologisch gesprek). Dan ook: ja. Ben je ergens met iemand en gaat het er niet per se om elkaar te leren kennen, dan natuurlijk niet. (Bijvoorbeeld bij de tandarts.) Als ik het wel vertel, is mijn doel dat de ander mij leert kennen en leert begrijpen.’

‘Ik vertel zeker wel over mijn autisme aan een aantal mensen, maar ik hang het zeker niet aan de grote klok. Ik heb zelf gemerkt dat mensen zonder autisme het toch vaak een negatief iets vinden. Ze verwachten dat ik dom ben of heel veel dingen niet kan. Dus ik vertel het alleen aan de mensen die er wat mee kunnen. Mensen op mijn werk of school bijvoorbeeld. De reden dat ik er dan zelf over begin is om meer duidelijkheid te geven aan hen en voor mijzelf aan te geven wat ik nodig heb om goed te kunnen functioneren. Dit heeft voordelen voor beide partijen.

Mijn ouders zijn/waren hierin hetzelfde. Ze vertelden alleen over mijn diagnose als dit relevant was en aan familie en vrienden.’

‘Ik vertel het niet vaak aan anderen. Alleen als het in de praat te pas komt, bijvoorbeeld als ik met vrienden of kennissen praat over persoonlijke of professionele problemen die we tegenkomen. Zeker in mijn jongere jaren heb ik veel persoonlijke problemen gehad. Mijn autisme was daarin belangrijk onderdeel. Ik wist op sociaal-emotioneel vlak niet hoe ik moest omgaan met leeftijdsgenoten. Als ik mensen vertel over mijn gedrag van toen, benoem ik ook dat ik een ontwikkelingsstoornis heb, anders denken mensen dat ik een halve psychopaat ben. Toelichten dat het kwam door mijn autisme, zorgt voor meer begrip. Daarnaast wil ik ook laten zien hoe ik het heb opgelost.’

‘Tegenwoordig vertel ik aan veel mensen dat ik autistisch ben. Nu ben ik er stiekem juist trots op. Ik heb zoveel geleerd afgelopen jaren over het onderwerp autisme dat ik het tijd vind geworden om deze kennis door te geven aan al die mensen die nu nog aan het begin van het acceptatieproces staan. Het lukt me nu veel beter om het positief te bekijken. Waar een heleboel mensen zich ervoor schamen sta ik op en omarm ik juist mijn autisme. Ik zie mijn autisme eerder als een mooie toevoeging op het leven dan dat ik het als iets negatiefs zie. Zonder mijn autisme ben ik bang dat het leven snel saai wordt.’

‘Ik vertel het niet aan iedereen, ik wil er niet mee te koop lopen. Maar als ik het belangrijk vind dat iemand het weet, vertel ik het wel. Dan vertel ik ook vaak waar ik last van ondervind. Zoals op mijn werk, daar heb ik het wel verteld. Ook zodat ze weten waarom ik op een bepaalde manier ergens op reageer, of soms juist niet reageer.’

‘Toen ik net de diagnose had, heb ik het in beperkte kring verteld en op een gegeven moment ook aan mijn vaste sportclubje. Verder sprak ik er met niemand over, omdat ik bang was voor afwijzing en onbegrip.

Pas in de zomer van 2020 ben ik echt uit de kast gekomen met mijn autisme. Ik ben actief naar een journalist gegaan die een artikel over mij heeft geschreven. Nu roep ik het links en rechts en zoek ik bewust de publiciteit op. Mijn doel: laten zien wat autisme kan zijn (want ik sta natuurlijk niet model voor iedereen met autisme). Ik gebruik mezelf als instrument om het begrip te vergroten, want in de media worden nog veel te veel de vaste stigma’s belicht. Zoals de documentaire over Kees Momma en het programma ‘Het is hier autistisch’ van Filemon Wesselink. Bovendien is er zo veel in beweging rond vrouwen met autisme. Zo zijn er op YouTube video’s van een jongere generatie vrouwen, die over hun eigen autisme vertellen. En er komen steeds meer websites van vrouwen in de lucht. De missie die ik heb, hoef ik niet in mijn eentje te realiseren. Dat vind ik fantastisch.’