Actueel

‘Dat alleen mensen met een verstandelijke beperking autisme kunnen hebben. Of dat alleen hele drukke jongens autisme kunnen hebben. Ik doe een MBO-opleiding en ben zeker niet druk. Op mijn opleiding zijn er meer leerlingen met autisme.’

‘De volgende vooroordelen passen absoluut niet bij mij: moeite met (oog)contact maken of het onderhouden van contacten, beperkte intelligentie hebben, vastzitten in een structuur, vertraagde taalontwikkeling hebben. In de blog #12 leg ik uit waarom.’

‘Dat mensen met autisme geen contact kunnen maken, je niet aankijken, introvert zijn, geen gesprek kunnen aanknopen en niet sociaal zijn. Dat zijn meest gehoorde vooroordelen en die passen totaal niet bij mij. Ik maak juist graag contact. Ik kan wel zenuwachtig zijn voor een gesprek met iemand die ik niet ken, zeker bij een nieuwe klant, maar dat hebben veel mensen. Sociaal-emotioneel gedrag is veel meer dan alleen ‘contact maken’. Waar zit de grens van het acceptabele? Ik denk dat veel mensen met autisme daar moeite mee hebben. Ik wel, ik maak eerder te veel contact dan te weinig. En ik heb moeite met het vertalen van de emotionele reactie van de ander: wat wil deze persoon? Wat vindt hij of zij prettig? Vroeger maakte ik graag grapjes. Vaak ging ik over het randje en had ik niet in de gaten dat ze niet leuk waren voor een ander, terwijl ik niemand bewust wilde kwetsen. Ik wilde gewoon graag de hele klas aan het lachen maken.’

‘Het grootste vooroordeel in mijn ogen is dat iemand met autisme niet sociaal is. Dat ben ik wel. De meeste mensen zien het niet aan mij dat ik autistisch ben en dat is soms lastig. Mensen die mij beter kennen, kennen de mate waarin ik worstel met veel dingen, alleen al in het dagelijks leven. Als iets niet direct zichtbaar is, wil dit nog niet zeggen dat het er niet is! Ik vind dat kortzichtig van mensen.’

‘Dat ik niet sociaal zou zijn. Volgens veel mensen ben ik juist best wel sociaal, ik ben nagenoeg altijd vriendelijk naar anderen toe en sommigen zeggen weleens dat ik gewoon te goed ben voor deze wereld. En dat ik nooit iemand zou aankijken is ook niet waar. Voordat ik buschauffeur werd, durfde ik zeker onbekenden vaak niet aan te kijken, maar door het contact met de passagiers werd dat steeds minder en nu heb ik er bijna geen last meer mee.’

‘Rain Man, weirdo en techneut passen totaal niet bij mij. Ina van Berkalaer-Onnes, een expert op het gebied van autisme, had mij geadviseerd om te onderzoeken of ik autisme heb. De huisarts waar ik naartoe ging voor een doorverwijzing, zei: “Jij, autisme? Je kijkt mij toch aan? En je bent toch grappig? En je bent toch een sociaal voelend mens?” Nou meneer de dokter, dacht ik, zal ik mijn verwijsbrief dan maar zelf schrijven? Ik had veel nachtmerries en voelde me doodongelukkig, geen behandeling had tot dan toe geholpen. Ik móést een andere koers inslaan. Gelukkig ben ik verbaal begaafd en kon ik hem met een brief overtuigen. “Vooruit, dan teken ik hem wel”, zei de huisarts.’